Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Ας σταθούμε στην άνοιξη...


Ας ξεφύγουμε από τη μιζέρια, ας σταθούμε λίγο, ας μυρίσουμε την άνοιξη, ας ονειρευτούμε με τη βοήθεια του Γ.Ρίτσου...


"Απόψε κοιμηθήκαμε στην αγκαλιά της άνοιξης
ακουμπώντας το κεφάλι στην καρδιά της. 
Ακούγαμε στον ύπνο μας τις ανάσες των πουλιών και την καρδιά μας. 
Το πρωί που ξυπνήσαμε, είδαμε τον ουρανό να περπατάει στην
κάμαρά μας σα 
γαλανό πουλί με χρυσά μάτια που τσίμπαγε
τα ψίχουλα των σκιών που ‘χαν μείνει από χθες βράδυ στο πάτωμα.
Μια στιγμή να νιφτούμε και φτάσαμε. […]
Σήμερα μια μικρή κοπέλα, με θαλασσιά κορδέλα στα μαλλιά,
στάθηκε στην κορφή της λεύκας και κελαδάει.
Απ’ το τραγούδι της πετούν μικρά πουλιά που γεμίζουν
τις αυλές και τις στέγες.
Τα πουλιά κάθονται στους ώμους των παιδιών.
Οι άνθρωποι μπλέκονται στα δίχτυα των αχτίνων και τρεκλίζουν
σαν πρωτόβγαλτα πουλιά.
Τα τριαντάφυλλα τρελάθηκαν και κάνουν τούμπες μέσα στο νερό.
Θε μου, το μεθυσμένο φως θα σπάσει τα τζάμια, θα πλημμυρίσει
τις κάμαρες και δε θ’ αφήσει μήτε έναν ίσκιο για να σκεπάσει
η μάνα τα μάτια της.
Τότε θα τινάξει στον αέρα το μαντήλι της και θα χορέψει κείνο το
νησιώτικο χορό που χόρευε στα νιάτα της μαζί με τον πατέρα
– ένα χορό που μυρίζει θάλασσα και βάρκες φορτωμένες πορτοκάλια.
Ο πατέρας θα κάνει πως ξέχασε το χορό και θα χαμογελάει
καθώς θα κρούει τη φτέρνα στον αέρα.
Κ’ εμείς ξοπίσω τους, παιδιά, πουλιά, λουλούδια και λιθάρια,
θα χορεύουμε στ’ αλώνι του ήλιου τραγουδώντας τις μέρες που
δε χάνουνται μες στο τραγούδι, όταν οι μεγάλοι χορεύουν
μαζί με τα παιδιά τους τον ίδιο χορό της κάθε άνοιξης". 


Από το «Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού», του Γιάννη Ρίτσου, εκδ.Κέδρος


Μία ανάρτηση από τον Ὑπουργό Ονείρων".

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Η Αποκριά, η τσικνοπέμπτη και έθιμα των ημερών!

Η λέξη Αποκριά σημαίνει αποχή από το κρέας και σηματοδοτεί την έναρξη της τυρινής εβδομάδας στην οποία επιτρέπονται, κατά τη θρησκεία μας, μόνο τα γαλακτοκομικά προϊόντα. ‘Έτσι οι Χριστιανοί προετοιμάζονται για τη μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής. Συνώνυμη της λέξης Αποκριά είναι και η λέξη Καρναβάλι (Carnival) που προέρχεται από το λατινικό carnem levare (αποχή από το κρέας).
Οι ρίζες των εκδηλώσεων αυτών βρίσκονται στην αρχαία Ελλάδα, στη Διονυσιακή λατρεία. Ο Διόνυσος, κατά το δωδεκάθεο, ήταν ο θεός της γονιμότητας και οι αρχαίοι ‘Ελληνες τον τιμούσαν με μεγάλους εορτασμούς, τα Διονύσια. Κατά τους εορτασμούς αυτούς, στην αρχαία Αθήνα, γινόταν παρέλαση άρματος. Το άρμα ακολουθούσαν χορευτές και τραγουδιστές μεταμφιεσμένοι με προσωπίδες που τραγουδούσαν σατυρικά τραγούδια. Οι εορτασμοί αυτοί, πέρασαν από πολιτισμό σε πολιτισμό δεχόμενοι επιρροές από διάφορες κουλτούρες.
Τσικνοπέμπτη
Οι τρεις εβδομάδες πριν την αρχή της Σαρακοστής ονομάζονται Προφωνή, Κρεατινή και της Τυροφάγου.
Στο μέσο της Κρεατινής (της 2ης εβδομάδας) βρίσκεται η Τσικνοπέμπτη, κατά την οποία παραδοσιακά καταναλώνεται μεγάλη ποσότητα κρέατος, εν είδει προετοιμασίας για τη νηστεία της Σαρακοστής. Για την ορθόδοξη παράδοση, οι νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής είναι σημαντικές, οπότε η Πέμπτη θεωρούνταν η καταλληλότερη μέρα για κρεατοφαγία.
Το όνομα “Τσικνοπέμπτη” προέκυψε γιατί την ημέρα αυτή (Πέμπτη δηλαδή) το δείπνο αποτελείται από κρέας ψημένο στα κάρβουνα, το οποίο πρέπει να έχει πάντα λίγο λίπος ώστε κατά το ψήσιμο να βγάλει την απαραίτητη “τσίκνα”. Ακόμα και οι πιο φτωχοί άνθρωποι κάθε περιοχής, πρέπει να ψήσουν κρέας ώστε να μυρίσει το σπίτι τους και όλοι να ξέρουν ότι γιορτάζουν! Παλιότερα στην ελληνική επαρχία οι άνθρωποι μοίραζαν πιατέλες με το τσικνισμένο κρέας σε όλη την γειτονιά για να στείλουν την μυρωδιά του ψητού σε κάθε άκρη του χωριού.
Μαζί με την Τσικνοπέμπτη έχει καθιερωθεί πλέον και η ειδωλολατρική παράδοση του μασκαρέματος που υποτίθεται ότι διώχνει τα κακά πνεύματα του χειμώνα και βοηθάει έτσι στην εξασφάλιση μιας επιτυχημένης σοδειάς.
Στις μέρες μας η Τσικνοπέμπτη θεωρείται η αρχή της αποκριάς.
Παρόμοιες γιορτές έχουν και άλλα χριστιανικά έθνη, όπως το Schmutziger Donnerstag στη Γερμανία και τη Mardi Gras (“Λιπαρή Τρίτη”) στη Γαλλία που όμως αντιστοιχεί στην Ορθόδοξη Καθαρά Δευτέρα. Η τελευταία γιορτάζεται και σε παλαιά γαλλόφωνες περιοχές, όπως στη Νέα Ορλεάνη.
ΕΘΙΜΑ ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Σύμφωνα με τη λαογραφία την ημέρα της Τσικνοπέμπτης στη Θήβα αρχίζει ο “βλάχικος γάμος” που ξεκινά με το προξενιό δύο νέων, συνεχίζει με το γάμο και τελειώνει την Καθαρή Δευτέρα με την πορεία των προικιών της νύφης και το γλέντι των συμπεθέρων. Όλες αυτές οι διαδικασίες είναι γεμάτες από σατυρική αθυροστομία, κέφι, γλέντι και χορό. Ο “βλάχικος γάμος” είναι κατάλοιπο της πανάρχαιης λατρείας του θεού Διονύσου που διαιωνίζει την οργιαστική θρησκεία του γιου της Σεμέλης στη Θήβα. Το έθιμο αυτό, παραλλαγή ενός γάμου Βλάχων, φέρνει στο προσκήνιο και στο νου του θεατή ένα πλήθος από προβλήματα που ανάγονται στη σχέση του με τα πανάρχαια λατρευτικά έθιμα της Διονυσιακής θρησκείας, στην καταγωγή των «Βλάχων», στη μεταφορά του εθίμου από τις βουνοκορφές της Πίνδου στην πόλη του Κάδμου και πολλά άλλα.
Ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί ο εορτασμός της στην Πάτρα κατά τη διάρκεια του Πατρινού καρναβαλιού, όπου εκατοντάδες Πατρινοί από το μεσημέρι της Τσικνοπέμπτης στήνουν ψησταριές σε κάθε σημείο της πόλης, ακόμα και έξω από τα καταστήματά τους. Τοπικά δρώμενα “ο γάμος της Γιαννούλας της κουλουρούς” και “τα Τριτάκεια του Λάζαρη”. Το επίκεντρο των εκδηλώσεων είναι η Άνω Πόλη, η παλιά συνοικία Τάσι και κυρίως η πλατεία 25ης Μαρτίου και οι δρόμοι γύρω από αυτή. Λαϊκά και καρναβαλικά δρώμενα, μουσικές κομπανίες συμπληρώνουν τη βραδιά της άφθονης κατανάλωσης ψητού κρέατος και οινοποσίας.
Η Γιαννούλα ήταν υπαρκτό πρόσωπο, επρόκειτο για μια φτωχή γυναίκα της Άνω πόλης που έζησε στην περίοδο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κύρια δραστηριότητά της ήταν η πώληση κουλουριών που της εξασφάλιζε τα προς το ζην. Ορισμένοι Πατρινοί εκμεταλλευόμενοι την αφέλειά της και το ευφάνταστο του χαρακτήρα της, της έταζαν πως θα την παντρέψουν με τον πρόεδρο της Αμερικής Ουίλσον. Η σχετική φάρσα περιλάμβανε άφιξη του Ουίλσον με πλοίο στο λιμάνι και άνοδό του στην Άνω πόλη όπου θα τελούνταν και ο γάμος με τη Γιαννούλα. Η εύπιστη κουλουρού υποδεχόταν τον υποτιθέμενο Ουίλσον, Ιούλσο όπως τον πρόφερε η ίδια, και που φρόντιζαν πάντα να τον ντύνουν με φράκο και ημίψηλο, αλλά ώσπου να αντιληφθεί την ειρωνεία της στιγμής, το πλήθος των συγκεντρωμένων για το γάμο είχε διασκεδάσει με την ψυχή του. Το θέαμα επαναλήφθηκε αρκετές χρονιές.
Στην παλαιά πόλη της Κέρκυρας τελούνται τα Κορφιάτικα Πετεγολέτσα ή πετεγόλια ή πετέγολα. Η πετεγολέτσα, το πετεγουλιό όπως το λένε οι Κερκυραίοι, δεν είναι άλλο από το γνωστότατο κουτσομπολιό και αποτελεί μέρος του Κερκυραϊκού Καρναβαλιού. Είναι θεατρικό είδος που μοιάζει πάρα πολύ με την comedia dell’ arte. Τα πετεγολέτσα πραγματοποιούνται το βράδυ της Τσικνοπέμπτης στις κεντρικές πλατείες ή τα στενά δρομάκια των διαφόρων χωριών της Κέρκυρας, με αποκορύφωμα τα πετεγολέτσα που παίζονται στην Πίνια που είναι τo κέντρο της παλιάς πόλης, κοντά στην τοποθεσία “Κουκουνάρα”. Σ’ αυτήν συμμετέχουν και διάφορες νοικοκυρές από τα κοντινά σπίτια, στήνοντας ένα πραγματικό, πετεγουλιό – κουτσομπολιό, στα παράθυρα (φανέστρες) των σπιτιών τους με ξεκαρδιστικές ιστορίες βγαίνουν στη φόρα όλα τα άπλυτα των υποτιθεμένων πού έπεσαν σε διάφορα παραπτώματα, καυτηριάζοντας διαχρονικούς τύπους ανθρώπων και καταστάσεων.
Τσικνοπέμπτη στη Βόρεια Ελλάδα
Στην κεντρική πλατεία της Ξάνθης πραγματοποιούνται εκδηλώσεις όπως η «Βραδιά Παραδοσιακών Γεύσεων», όπου οι Λαογραφικοί Σύλλογοι της πόλης προσφέρουν εδέσματα, χορό και μουσική από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.
Στο Ξινό Νερό Φλώρινας την Τσικνοπέμπτη γίνεται χορός μασκέ με ορχήστρα και παραδοσιακή μουσική.
Στις αλάνες των Σερρών ανάβονται μεγάλες φωτιές, στις οποίες αφού ψήσουν το κρέας, πηδούν από πάνω τους. Τέλος κάποιος από την παρέα με χιούμορ αναλαμβάνει τα «προξενιά», ανακατεύοντας ταυτόχρονα τα κάρβουνα με ένα ξύλο.
Στην Κομοτηνή καψαλίζουν μια κότα που πρόκειται να φαγωθεί την επόμενη Κυριακή (της Απόκρεω). Αυτήν την ημέρα τα αρραβωνιασμένα ζευγάρια ανταλλάσσουν δώρα φαγώσιμα. Ο αρραβωνιαστικός στέλνει στην αρραβωνιαστικιά του μια κότα, τον κούρκο, και εκείνη στέλνει μπακλαβά και μια κότα γεμιστή. 
                                                                                                                                 

πηγή :mouzakinews

Τι είναι το Τριώδιο;

Τριώδιο λέγεται και η εκκλησιαστική περίοδος από σήμερα ως το Πάσχα, επειδή όλο αυτό το χρονικό διάστημα, είναι σε χρήση το λειτουργικό βιβλίο του Τριωδίου.

Δηλαδή, οι τέσσερις εβδομάδες πριν από τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, οι πέντε εβδομάδες τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή ως το Σάββατο του Λαζάρου, και η Μεγάλη Εβδομάδα.

 Σ’ αυτές όμως τις ήμερες πρέπει να προσθέσουμε και τις άλλες εκείνες του Πεντηκοσταρίου, από το Πάσχα δηλαδή μέχρι την Κυριακή των Αγίων Πάντων. Το Πεντηκοστάριο είναι ένα δεύτερο λειτουργικό βιβλίο, συνέχεια στο Τριώδιο. Η εκκλησιαστική λοιπόν περίοδος, που αρχίζει σήμερα, κλείνει την Κυριακή των Αγίων Πάντων. Αυτή η περίοδος είναι τέσσερις μήνες, από τα τέλη του χειμώνα ως τις αρχές του καλοκαιριού.

Όλη αυτή η περίοδος, με όλες μαζί τις Κυριακές, είναι οι κινητές εορτές του εκκλησιαστικού χρόνου. Λέγονται κινητές, γιατί αλλάζουν ημερομηνίες και κινούνται πότε πρώιμα και πότε όψιμα. Αυτές οι εορτές είναι δεμένες με τη μεγάλη εορτή του Πάσχα, την οποία και ακολουθούν. Και είναι γνωστό ότι για διάφορους λόγους, που δεν θα πούμε τώρα, η εορτή του Πάσχα εορτάζεται άλλοτε πρώιμα κι άλλοτε όψιμα.
Όλα αυτά ας μη τα πάρουμε σαν ένα στεγνό μάθημα. Δεν κερδίζουμε τίποτε, αν μάθουμε περισσότερα και δεν χάνουμε αν ξέρουμε λιγότερα. Το ζήτημα είναι πως αυτά τα πράγματα τα ζούμε μέσα μας ως ορθόδοξοι.


Αυτή η λειτουργική τάξη και παράδοση της Εκκλησίας μας είναι ζυμωμένη με τη ζωή των πατέρων μας. Και δεν είναι λίγο να κρατάμε την πίστη των προγόνων μας και να πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι «ο Θεός των πατέρων ημών», καθώς η Εκκλησία το ψάλλει κάθε ήμερα στην ιερή Ακολουθία. Όλη η περίοδος του Τριωδίου είναι για τους ορθόδοξους χριστιανούς καιρός μετανοίας, προσευχής και νηστείας.



(+Διονυσίου, Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης )

                                                                                                                   Πηγή : www.tovoion.com 

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Αλήθεια, ποιες απαντήσεις μπορεί να δώσει η θεολογία;

     Ένα ενδιαφέρον άρθρο του π. Αρσενίου Μέσκου, διδ. της θεολογικής σχολής του Α.Π.Θ.
"Το θεμελιώδες χαρακτηριστικό του πλαισίου που συγκροτεί την κάθε θρησκεία είναι η ικανότητά του να δίνει απαντήσεις. Η θρησκεία ουσιαστικά υπάρχει για να δίνει απαντήσεις στα ερωτήματα που δεν μπορεί να υπάρξει απάντηση με διαφορετικό τρόπο.
Σε ένα περιβάλλον θρησκευτικού ανταγωνισμού, όπου δηλαδή υπάρχουν και δραστηριοποιούνται πολλές θρησκείες, η θρησκεία είναι υποχρεωμένη να δίδει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα. Αν υπάρξει έστω η υπόνοια μιας κάποιας αδυναμίας να απαντηθεί κάποιο ερώτημα, τότε το θρησκευτικό οικοδόμημα τρίζει συθέμελα. Οι άνθρωποι που εκφράζουν η εκπροσωπούν την θρησκεία, είναι λοιπόν υποχρεωμένοι να τα ξέρουν όλα. Φυσικά επειδή σήμερα δέν είναι εύκολο να ισχυρισθεί κανείς ότι τα ξέρει όλα, η παντογνωσία θεμελιώνεται στά ιερά κείμενα της θρησκείας. Πίσω από κάθε μορφή θρησκείας κρύβονται πάντοτε κάποια ιερά κείμενα στα οποία οι εκφραστές της στηρίζουν την δική τους αυθεντία. 

Αν κάποιος εκφράσει αμφιβολία όσον αφορά τα ιερά αυτά κείμενα, η τα ερμηνεύσει με διαφορετικό τρόπο, αυτόματα και αυτεπάγγελτα θεωρείται αιρετικός. Όσο πιό ανταγωνιστικό είναι το περιβάλον στο οποίο βρίσκεται μια θρησκεία τόσο είναι λογικό και αναμενόμενο να τονίζονται με πιό σκληρό τρόπο η ιδεολογική καθαρότητα και η ακρίβεια της πίστεως. 

Το ότι όλα αυτά τα φαινόμενα λαμβάνουν χώρα στους κόλπους της ορθόδοξης εκκλησίας είναι κάτι το αναμενόμενο και φυσιολογικό. Δεν παύει όμως να είναι οδυνηρά θλιβερό, γιατί η Εκκλησία δεν είναι θρησκεία. Η Εκκλησία δεν έχει και δεν πρέπει και ούτε μπορεί να έχει έτοιμες απαντήσεις για όλα. Η Εκκλησία έχει και πρέπει να έχει τις απαντήσεις για ένα μόνο θέμα. Σχετικά με το ποιός είναι ο δρόμος που οδηγεί στον Θεό και πως μπορεί ένας άνθρωπος να τον πραγματώσει στην ζωή του. 
Οι άνθρωποι όμως της σύγχρονης Εκκλησίας, τουλάχιστον αυτοί που θεωρούν ότι μπορούν και πρέπει να έχουν λόγο, δηλαδή οι θεολόγοι και οι κληρικοί, ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός αυτό το οποίο υποτίθεται ότι ξέρουν, αν βέβαια γνωρίζουν την Αλήθεια της Εκκλησίας, δηλαδή τον δρόμο που οδηγεί στην ένωση με τον Θεό. Περί των (πρακτικών) αυτών θεμάτων όμως τηρείται σιγή ιχθύος.Απεναντίας αποφαίνονται με απίστευτη ευκολία και ελαφρότητα περί παντός επιστητού, γιατί αισθάνονται ότι κατέχουν την αλήθεια. Όχι βέβαια οι ίδιοι, αλλά η Εκκλησία, δηλαδή τα ιερά της κείμενα, των οποίων αυτοί είναι οι φυσικοί εκφραστές, δηλαδή οι μόνοι αρμόδιοι να ερμηνεύσουν. 

Βέβαια η «κατοχή» της αλήθειας οδηγεί και στον βιασμό της αλήθειας, κάτι που δυστυχώς δεν είναι σπάνιο. Όταν η ερμηνεία των κειμένων οδηγεί σε απόψεις που βρίσκονται σε σύγκρουση με την ανθρώπινη εμπειρία, τότε η μόνη διέξοδος είναι ο βιασμός της αλήθειας, αρκεί να διατηρηθεί η ιδεολογική καθαρότητα, γιατί... αν αρχίσει να ξηλώνεται η κάλτσα, τότε που θα σταματήσουμε; 
Το αποτέλεσμα του βιασμού βέβαια είναι καταστροφικό, αλλά, όσο ακατανόητο και να είναι, παραμένει γεγονός ότι όλοι αυτοί, οι εκπρόσωποι της ορθόδοξης θρησκείας, δεν ενδιαφέρονται για το αποτέλεσμα. 

Πριν από την Αναγέννηση, όταν υπήρχε κάποιο τεχνικό η επιστημονικό πρόβλημα, οι άνθρωποι δεν κάναν παρατηρήσεις σχετικά με το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, αλλά διαβάζαν να δουν τι είπε ο Αριστοτέλης γι’ αυτό. Έτσι και οι σημερινοί, αδιαφορούν για το τι συμβαίνει στην ζωή και πασχίζουν να αλιεύσουν κάποιο πατερικό χωρίο, το οποίο να ταιριάζει σε αυτό που έχουν στο μυαλό τους. Αν δε τολμήσεις και ρωτήσεις που, πότε και πως όλα αυτά εφαρμόσθηκαν στην πράξη, αν πάρεις απάντηση θα είναι της μορφής, αυτό δεν είναι δική μου δουλειά, εγώ κάνω θεολογία, η εγώ απλώς λέω τι είπαν οι πατέρες, η ποιό είναι το σωστό. Αν όμως αυτό το σωστό συνεπάγεται την δια βίου δυστυχία του αποδέκτη της θεολογίας η της ποιμαντικής τους, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. 

Όμως δεν είναι έτσι η Εκκλησία, δεν είναι έτσι, δεν είναι η Εκκλησία θρησκεία, ο Χριστός αγάπησε τον άνθρωπο και όχι τον νόμο. Στην Εκκλησία δεν υπάρχει ιδεολογική καθαρότητα ούτε καν πατερική. Υπάρχει η μέριμνα, η φροντίδα, η βοήθεια, για την προσέγγιση του ανθρώπου προς τον Χριστό. Η πιστότητα και η καθαρότητα στην Εκκλησία έχει να κάνει μέ την πιστότητα και την αυθεντικότητα της πορείας προς τον Χριστό. 

Ας αναφέρουμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Οι θρησκευτικοί μας ηγέτες θεωρούν ότι έχουν λόγο για τον τρόπο με τον οποίον δημιουργήθηκε ο άνθρωπος και κάποιες φορές μιλούν δια μακρών περί αυτού και κρίνουν τις σύγχρονες επιστημονικές απόψεις με βάση τον δικό τους λόγο και λεν αυτή η θεωρία είναι δεκτή και η άλλη όχι. Όμως η Εκκλησία δεν ξέρει με ποιό τρόπο έγινε ο άνθρωπος. Η Εκκλησία ξέρει πως να οδηγήσει στον Θεό τον άνθρωπο, που έφθασε έως εδώ με όποιον τρόπο έφθασε. Αυτός είναι ο ρόλος της αυτός πρέπει να είναι και ο καημός της. 

Πόση μελάνη έχει χυθεί για το ποιός είναι ο σκοπός του γάμου. Στ’ αλήθεια τι σημασία έχει η απάντηση στο ερώτημα αυτό; Μπορεί ο σκοπός του γάμου να είναι έξω από τον σκοπό της ζωής του ανθρώπου; Για την Εκκλησία δεν μπορεί να έχει νόημα ένα τέτοιο θέμα, παρά μόνο η αναζήτηση της οδού που οδηγεί στον Θεό και ξέρουμε ότι, άλλος έτσι και άλλος αλλιώς πορεύεται αυτόν τον δρόμο. Το θέμα είναι να πορεύεται αυτόν τον δρόμο. Δεν μπορεί το φλέγον θέμα νά είναι το ποιός είναι ο σκοπός του γάμου ενώ το ερώτημα, πως πραγματοποιείται και με τι αποτελέσματα, αυτό που προτείνουμε στους ανθρώπους, να μην μας απασχολεί και να πλένουμε τα χέρια μας ως σύγχρονοι Πόντιοι Πιλάτοι και λέμε «αυτοί όψονται», εμείς τους είπαμε την αλήθεια!. Και όμως τόσοι και τόσοι πασχίζουν να μας πείσουν για την μια η την άλλη άποψη, όχι προσκομίζοντας αποδεικτικά στοιχεία από την εμπειρία, ότι η αποδοχή της μιας η της άλλης άποψης βοηθά περισσότερο η λιγότερο την πορεία του ανθρώπου προς τον Θεό, αλλά πετώντας μας κατακέφαλα πατερικά χωρία! 

Τις εποχές που παρήγαγε θεολογία και έδινε απαντήσεις σε καίρια προβλήματα, η Εκκλησία δεν λειτουργούσε έτσι. Η προηγούμενη πατερική παράδοση δεν ήταν το ασφυκτικό και απόλυτο πλαίσιο μέσα στο οποίο ήταν υποχρεωμένοι να θεολογήσουν οι πατέρες, αλλά το εφαλτήριο πάνω στο οποίο πατούσαν για να δώσουν τις καινούργιες απαντήσεις στα ερωτήματα που έθεταν οι σύγχρονοί τους. 

Δεν είναι ντροπή να πούμε ότι δεν ξέρουμε αλλά είναι ντροπή να καθώμαστε στην καθέδρα του Μωϋσέως και χωρίζουμε τους αμνούς από τα ερίφια, μέ βάση δικές μας, «πατερικές», εξισώσεις! 

Αν η Εκκλησία ξέρει μόνο τον δρόμο που οδηγεί στον Θεό, δεν σημαίνει ότι τα μέλη της ξέρουν η πρέπει να ξέρουν μόνο αυτό. Έχουν γνώσεις και απόψεις για όλα τα θέματα, ανάλογα με τις προϋποθέσεις τους. Είναι όμως εγκληματικό λάθος να θέλει να στηρίξει κανείς τις όποιες απόψεις του με το κύρος της Εκκλησίας. Είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι στις Συνόδους η Εκκλησία πήρε θέση μόνο για θέματα αφορώντα την οδό της σωτηρίας και δεν ασχολήθηκε με άλλα εξίσου καυτά θέματα της επικαιρότητας;

πηγή : Aντίφωνο