Ο ιδανικός άνθρωπος βρίσκεται μέσα μας

Για λίγο κουράγιο για σας που διαβάζετε πολύ και συχνά βλέπω στα μάτια σας πως χάνετε το θάρρος σας...  για την Γ΄Λυκείου...

«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.»

Κ.Π. Καβάφης

Μέσα μας βρίσκονται οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες όταν ξεκινάμε για την Ιθάκη μας, όταν ξεκινάμε για το θαυμάσιο ταξίδι της ζωής. Μέσα από τη δική μας ψυχή ξεπηδούν τα εμπόδια που ανυπέρβλητα φαντάζουν και μας τρομοκρατούν. 
Λαιστρυγόνες ανθρωποφάγοι οι ανασφάλειές μας, Κύκλωπες απειλητικοί τα αρνητικά μας συναισθήματα απαξιώνουν τη μέρα μας. 
Ναι, τη μέρα μας, αφού το ταξίδι αυτήν αφορά. 
Την κάθε μας μέρα που είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. 
Την κάθε στιγμή της ζωής μας που μας καλεί να την απολαύσουμε, 
με τη χαρά ή τη λύπη της, 
με τις αντιξοότητες ή τις ευκολίες. 
Κάθε στιγμή που είναι δική μας, 
μας καλεί να τη ζήσουμε αληθινά 
και ουσιαστικά να την απολαύσουμε.
Σαν βγαίνουμε στον πηγαιμό προς τη δική μας Ιθάκη, 
τα μόνα εμπόδια που θα συναντήσουμε είναι αυτά που εμείς γεννάμε. 
Έχουν τη θλιβερή μορφή του φθόνου, 
την ασχήμια της μιζέριας, 
το γκρίζο χρώμα της απαισιοδοξίας, 
την εφιαλτική φιγούρα της απελπισίας. 
Μέσα μας βρίσκονται τα μυθικά τέρατα που μαυρίζουν τη ζωή μας.
Μέσα μας όμως είναι και η δύναμη να τα αντιμετωπίσουμε. 

Μια απόφαση χρειάζεται. 
Ένα πλατύ χαμόγελο και μια απόφαση. 
Θα χαρώ της ζωής μου το ταξίδι, 
θα πετάξω από μέσα μου φοβίες, 
συμπλέγματα, ανασφάλειες και θα χαρώ. 
Στα δύσκολα θα αντιτάσσω τη θέλησή μου, 
στα άδικα τον ανθρωπισμό μου, 
στα άτιμα την καθαρή μου σκέψη, 
στα άσχημα την ομορφιά του ιδανικού ανθρώπου, 
που σταθερά όλο και σχηματοποιείται μέσα μου.

Ναι, μέσα μας βρίσκεται ο άνθρωπος αυτός, 
μόνο που τον κρατά σε ύπνωση το τραγούδι των σειρήνων, 
των δικών μας απατηλών σειρήνων. 
Μέσα μας βρίσκεται, μόνο που στη λήθη τον αφήσαμε, 
τον ξεχάσαμε, 
επιτρέψαμε να τον σκεπάσουν οι θόρυβοι 
και οι απόηχοι του ανερμάτιστου περίγυρου, 
τον καλύψαμε με γυαλιστερά κουρέλια του συρμού 
και κάπου σε μια γωνιά χωμένο τον κοιμίσαμε. 
Και είναι αυτός που γνωρίζει το δίκιο, 
είναι αυτός που προστατεύει τους αδύνατους, 
είναι αυτός που ξέρει να αγαπά, 
που προσφέρει χωρίς ανταλλάγματα, 
που κάνει κάθε δύσκολο αγώνα πανηγύρι, 
που θέλγεται από τα ουσιώδη, 
που ερωτεύεται το καλό και το όμορφο, 
που σταθερή κρατά την πορεία με πυξίδα αλάνθαστη το μυαλό και την καρδιά του.

Εμείς γι αλλού κινήσαμε και ακριβώς εκεί σκοπεύουμε να πάμε. Βάλαμε πλώρη για μια Ιθάκη και εκεί κάποτε θα φτάσουμε, 
και, πιστέψτε με αξίζει τον κόπο, 
αφού εκεί θα φτάσει ένας άλλος εαυτός μας, 
ο ιδανικός μας εαυτός, 
όπως αποκαλύφθηκε και, κατά το δυνατόν, 
τελειώθηκε στη διάρκεια της θαυμάσιας διαδρομής.

 www.hamomilaki.gr 

Συνεπιβάτες στο πλοίο της ζωής

Μία διδακτική ιστορία εν όψει Χριστουγέννων...


Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!

Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ....
ανακοινώσει το φοβερό νέο!
 -  Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:
"Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:
"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα".

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Και το βόδι απάντησε:
"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου!"

Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη.

Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι... Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.

Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες…

Έτσι ο αγρότης «έσφαξε την κότα» για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!

Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο.

Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να «σφάξει το γουρούνι».

Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλίτωσε! Πέθανε! Στην κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.

Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να «σφάξει το βόδι».

Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν'-έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη...

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ:
Χάσαμε την ανθρωπιά μας. και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας...!
Όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο.
Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ' αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή.
Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας.
Eίμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος.
Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο...

ΤΕΛΙΚΑ
Εμείς είμαστε τα ποντικάκια..
Εμείς όμως είμαστε και οι κότες..
Εμείς και τα γουρούνια.
Εμείς και τα βόδια.
Δεν είναι αδύνατον να γελάμε, αν δεν γελάει ολόκληρη η γειτονιά.

Καλή χρονιά σε όλους...

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ

Μία διδακτική ιστορία για την τυπολατρία και τον ψεύτικο ευσεβισμό

Ἡ Παναγία καὶ ὁ κλόουν

Ὁ Πέτρος Γκουερὲν ἦταν σπουδαῖος κλόουν. Τὰ χρόνια ὅμως πέρασαν, γέρασε καὶ δὲν ἔβρισκε πιὰ δουλειά.

Ἀπελπισμένος καὶ γιὰ νὰ μὴ πεθάνει τῆς πείνας, πῆρε τὸ δρόμο γιὰ ἕνα μοναστήρι ἀφιερωμένο στὴν Παναγία. Ἴσως οἱ καλόγεροι νὰ τὸν φιλοξενοῦσαν γιὰ λίγο.

Πραγματικά, ὁ ἡγούμενος τὸν κράτησε ἐκεῖ, γιὰ νὰ κάνει κάποιο θέλημα. Ὁ Πέτρος χάρηκε. Κι ἤθελε νὰ εὐχαριστήσει τὴν Παναγία γι' αὐτό. Δὲν ἤξερε ὅμως γράμματα, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ διαβάζει στὰ μεγάλα βιβλία καὶ νὰ τῆς ψέλνει ὕμνους, ὅπως οἱ καλόγεροι.

Ἀλλὰ κάτι σκέφτηκε νὰ κάνει κι αὐτός... Κι ἕνα μεσημέρι, ποὺ οἱ καλογέροι ἡσύχαζαν στὰ κελιά τους, ὁ Πέτρος χάθηκε. Ὁ ἡγούμενος, θέλοντας νὰ τὸν στείλει σὲ κάποιο θέλημα, ἔψαξε νὰ τὸν βρεῖ. Τὸν γύρεψε παντοῦ μὰ δὲν φαινόταν πουθενά. Κάποια στιγμὴ πέρασε καὶ μπροστὰ ἀπ' τὴ δυτικὴ πόρτα τῆς ἐκκλησίας κι ἀπ' τὸ μεγάλο τζάμι της ἔριξε μία γρήγορη ματιὰ μέσα στὴν ἐκκλησία. Καὶ τί νὰ δεῖ! Ὁ Πέτρος ἦταν μπρὸς στὴ μεγάλη εἰκόνα τῆς Παναγίας κι ἔκανε τοῦμπες καὶ χίλια δύο ἀκροβατικά. Μιὰ περπατοῦσε μὲ τὰ χέρια, μιὰ ἰσορροποῦσε μόνο πάνω στὸ ἕνα χέρι, μιὰ κυλοῦσε στηριγμένος στὶς ἄκρες τῶν ποδιῶν καὶ τῶν χεριῶν σὰν τροχός.

Ὁ ἡγούμενος ἀναστατώθηκε ἀπ' αὐτὰ ποὺ ἔβλεπε. Τὰ πέρασε γιὰ μεγέλη ἀσέβεια κι ἦταν ἕτοιμος νὰ τοῦ βάλει τὶς φωνές. Ἦταν ἀκριβῶς ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ Πέτρος, ἀκουμπώντας μόνο πάνω στὸ κεφάλι του, ἔπαιζε στὰ πόδια του, τὰ γυρισμένα πρὸς τὰ πάνω, τὸ παλιό του μπαστούνι τῶν κλόουν. Κι εἶχε ἀναψοκοκκινίσει τὸ γέρικο πρόσωπό του κι εἶχαν φουσκώσει οἱ φλέβες τοῦ λαιμοῦ του καὶ ποτάμι ἔτρεχε ὁ ἱδρώτας ἀπὸ τὸ μέτωπό του.

Ἕτοιμος ἦταν νὰ τοῦ βάλει τὶς φωνὲς ὁ ἡγούμενος. Μὰ ἐκείνη τὴ στιγμὴ τοῦ φάνηκε πὼς εἶδε τὴν Παναγία ἐκεῖ ἀπὸ τὴ μεγάλη εἰκόνα ν' ἁπλώνει τὸ χέρι της, νὰ σκύβει καὶ μὲ τὴν ἄκρη τοῦ μανδύα της νὰ σκουπίζει τὸν ἱδρώτα ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Πέτρου. Ἀνατριχίασε ὁ ἡγούμενος. Γονάτισε, σταυροκοπήθηκε καὶ ψιθύρισε τρέμοντας: " Συγχώρεσέ με, Παναγία μου. Ἐσὺ ξέρεις ποιὸς σὲ τιμᾶ καὶ σὲ δοξάζει καλύτερα ..."

ΠΑΝΑΓΙΑ - Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αυτή είναι η αρχαιότερη σωζόμενη αγιογραφία της Παναγίας, που χρονολογείται περίπου στο 150 μετά Χριστόν! Βρίσκεται στη Ρώμη, στην κατακόμβη της Αγίας Πρίσκιλλα (Priscilla), στην οδό Salaria.

Η εικόνα αναπαριστά την Προσκύνηση των μάγων ή τον Ευαγγελισμό και παρουσιάζει την Παναγία με τον Χριστό νήπιο στην αγκαλία της (Παναγία Βρεφοκρατούσα).

Η πιό παλιά σωζόμενη έκφραση της Χριστιανικής αγιογραφίας, βρίσκεται στους τοίχους των Χριστιανικών κατακομβών της Ρώμης.

OSTROV - TO ΝΗΣΙ

Μία εξαιρετική ταινία - πρόταση για προβληματισμό. Αναφέρεται στην αναγκαιότητα ύπαρξης της συνείδησης, η οποία επιτρέπει στον κόσμο να βρίσκει την ισορροπία του. Ο θεατής αυτής της ταινίας είναι ο βασανισμένος άνθρωπος που δεν έχασε την ελπίδα να βρει το νόημα της ζωής.

Η ιερότητα του μυστηρίου του γάμου

Μία ενδιαφέρουσα ανάλυση για το μυστήριο του γάμου.Εύχομαι να βρείτε το χρόνο να το παρακολουθήσετε.

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ Β΄ ΛΥΚΕΙΟΥ

Ας δοκιμάσουμε τις γνώσεις μας... τι γνωρίζουμε άραγε;

Πατήστε πάνω στην εικόνα να δούμε τι θα αποκαλυφθεί...

Β΄ ΛΥΚΕΙΟΥ - Ποιος είναι ο Θεός στον οποίο πιστεύουμε;

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ  1- ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ 2 - ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ
 

Γιατί ο Ιησούς ήταν και είναι σημείο διαφωνίας;

This interactive crossword puzzle requires JavaScript and any recent web browser, including Windows Internet Explorer, Mozilla Firefox, Google Chrome, or Apple Safari. If you have disabled web page scripting, please re-enable it and refresh the page. If this web page is saved on your computer, you may need to click the yellow Information Bar at the top or bottom of the page to allow the puzzle to load.

EclipseCrossword © 2000-2011 Welcome! Click a word in the puzzle to get started.   Congratulations! You have completed this crossword puzzle. If you would like to be able to create interactive crosswords like this yourself, get EclipseCrossword from Green Eclipse—it's free!

Ο Θεός στον οποίο δεν πιστεύω!

Δεν θα πιστέψω ποτέ στο Θεό
που καταδικάζει την ύλη…

Σ’ ένα Θεό που απαγορεύει τις ανθρώπινες χαρές…
Στο Θεό που ευλογεί τους νέους Κάϊν της γης ή εμπνέει φόβο.
Στο Θεό καλοκάγαθο «παππού» που ανέχεται τα πάντα.
Στο Θεό που «ξεχωρίζει»μια Εκκλησία,ένα Έθνος,ένα πολιτισμό,μια φυλή,αποκλείοντας όλα τα άλλα…
Στο Θεό -Κριτή που δικάζει με το νόμο στο χέρι…
Στο Θεό που εξαντλούν οι φιλοσοφικές θεωρίες…

Στο Θεό που καταλαβαίνουν μονάχα οι ώριμοι,
οι σοφοί και συστηματικοί.
Στο Θεό που τιμούν όσοι τρέχουν στις εκκλησίες,ενώ εξακολουθούν
να κλέβουν με τέχνη και να συκοφαντούν.

Στον απρόσωπο Θεό των γραφείων των θεολόγων
και των νομομαθών.
Στο Θεό που αρέσκεται στη «φιλανθρωπία»
όσων δεν τηρούν την δικαιοσύνη…

Στο Θεό -εκδικητή…
Στο Θεό – όπιο της παρούσας ζωής
και ελπίδα μόνο μιας μεταθανάτιας ύπαρξης.
Στο Θεό του οποίου οι μαθητές αδιαφορούν για τον κόσμο
και την ιστορία.
Στο Θεό που νομίζουν ότι αγαπούν
όσοι δεν αγαπούν κανένα…
Στο Θεό όσων προσεύχονται
για να εργάζονται άλλοι…
Στο Θεό που δεν είναι αγάπη
ούτε μεταδίδει αγάπη…
Δεν πιστεύω στο Θεό στον οποίο
δεν μπορώ να ελπίζω
τη στιγμή που χάνονται όλες οι άλλες ελπίδες μου.
Ναι! Ο Θεός μου είναι ένας Θεός αλλιώτικος!

Πηγή: Χουάν Αρίας, Ο Θεός στον οποίο δεν πιστεύω, εκδ. Πορεία Πνευματική

Το μεγαλείο του Θεού

 Ὅσα βουνὰ κι ἂν ἀνεβεῖτε,
ἀπ' τὶς κορφὲς τοὺς θ’ ἀγναντεύετε ἄλλες κορφές,
ψηλότερες, μίαν ἄλλη πλάση ξελογιάστρα
καὶ στὴν κορφὴ σὰ φτάστε τὴν κατάψηλη
πάλε θὰ καταλάβετε πὼς βρίσκεστε
σὰν πρῶτα κάτου ἀπ' ὅλα τ' ἂστρα

Από τον «Δωδεκάλογο του γύφτου» του Κωστή Παλαμά.

Πόσα έχει να μας πει ένα μολύβι για το Θεό!!!

Με αφορμή μία ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε σήμερα στο Α2 για την πρόοδο στην πνευματική ζωή ...

Απόσπασμα του Paolo Coelho, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» της εφημερίδας «Τα Νέα»)

Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα.   Κάποια στιγμή τη ρώτησε:

- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;

Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:
- Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.

Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.
- Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!

- Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.

Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε "Θεό" και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.

Δεύτερη ιδιότητα: Πότε-πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.

Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.

Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης.

Ωδυσσέας Ελύτης

1Ο1 χρόνια από τη γέννηση του Ωδυσσέα Ελύτη και εμείς τιμώντας τον παραθέτουμε μερικούς δικούς του στίχους:



...Λίγοι ξέρουν ὅτι ὁ ὑπερθετικός στά αἰσθήματα σχηματίζεται μέ τό φῶς,
 ὄχι μέ τή δύναμη.
 Kι ὅτι χρειάζεται χάδι ἐκεῖ πού βάζουν μαχαίρι...
                                             Από το Μικρό Ναυτίλο του Οδυσσέα Ελύτη

                                                      *

...Φοβηθεῖτε ἐὰν θέλετε νὰ σᾶς ξυπνήσει τὸ αἴσθημα τοῦ Ὡραίου.

                                            Oδυσσέας Eλύτης, Από την Mαρία Nεφέλη, εκδόσεις Ίκαρος 

                                                      *

...Α μονάχα να 'ξερα
μιαν ελευθερία πραγματική
που να μπορώ να υμνώ χωρίς
να φαίνομαι αφελής ή φαρισαίος.

                                             ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (1911-1996), «Ο κήπος βλέπει»

                                    *

 ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

ΣΤΙΧΟΙ
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ωσαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά
κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα
Όμορφη!!!

 Ο Οδυσσέας Ελύτης είχε τιμηθεί το 1979 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας από τη Σουηδική Ακαδημία, "για την ποίησή του, η οποία, με φόντο την ελληνική παράδοση, ζωντανεύει με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική καθαρότητα βλέμματος τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργικότητα".

Ένα διδακτικό παραμύθι

Στον καινούργιο κόσμο της Βασιλείας του Θεού δε γίνονται διακρίσεις!
Όλοι έχουν τη θέση τους σ΄αυτόν, όλοι είναι χρήσιμοι και όλοι προσφέρουν!
Ο κάθε άνθρωπος με τις ιδιαιτερότητες ή τις ιδιαίτερες ικανότητες του αξίζει μια θέση στην καρδιά μας! Αρκεί σε κάθε περίπτωση να μη βλέπουμε την αδυναμία του, αλλά την ψυχή του!
Να σεβόμαστε τον αγώνα του και την προσπάθειά του! Να τον ευγνωμονούμε που μέσα απ΄την αδυναμία του μας βοηθά να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι! Ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος είναι ο άγγελός μας!

Το ραγισμένο δοχείο: ένα διδακτικό παραμύθι

Μια γριά κινέζα κουβαλούσε νερό με δύο μεγάλα δοχεία, κρεμασμένα από τους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που έπαιρνε. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής από το ρυάκι στο σπίτι έφθανε μισοάδειο. Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γριά κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.

Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε και ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.
Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στη γριά.
«Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!»
«Μα γιατί;» ρώτησε η γριά.
«Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;»
«Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου
και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!»
Η γριά χαμογέλασε: «Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου;
Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα.»
«Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες.
Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και στολίζω το τραπέζι μου.
Αν δεν ήσουν εσύ αυτή η ομορφιά δε θα λάμπρυνε το σπίτι μου!»
Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της γριάς να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του.
Ο καθένας μας έχει τις «ρωγμές» του και τις «αδυναμίες» του που μπορούν να γίνουν χρήσιμες και να ομορφύνουν τη ζωή μας.
Κάθε «ρωγμή» μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί να βρει κάποιος την ομορφιά που μπορεί να δώσει η ατέλειά μας.
«Ραγισμένοι» φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας.Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν τη γριά τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.

Ο καινούργιος κόσμος του Θεού μέσα από τις παραβολές του Ιησού

Οι Παραβολές και η Βασιλεία του Θεού on Prezi

Πρότυπα ανθρώπων της Βασιλείας του Θεού στους Μακαρισμούς

Ποιος αξίζει να λέγεται άνθρωπος;

More PowerPoint presentations from Maria

Why poverty? Το Νοέμβριο στη ΝΕΤ ένα μεγάλο αφιέρωμα για τη φτώχεια στον κόσμο!!!

Λίγα λόγια με αφορμή ένα περιστατικό βίας...στο Μουσείο.

Πριν λίγες μέρες γίναμε όλοι μάρτυρες ενός περιστατικού έλλειψης αυτοσεβασμού και άγνοιας αληθινής αγάπης...

Για το τι σημαίνει αληθινή αγάπη θα δανειστώ τα λόγια του ήρωα του Ντοστογιέφσκυ, στάρετς Ζωσιμά.
     

"Μπροστά σε μερικές σκέψεις ο άνθρωπος στέκεται μπερδεμένος, ιδίως μπροστά στη θέα της ανθρώπινης αμαρτίας (ή βίας, προσθέτω εγώ), και αναρωτιέται αν θα την πολεμήσει με βία ή με ταπεινή αγάπη.

Πάντα ν' αποφασίζεις: «Θα την πολεμήσω με ταπεινή αγάπη» . Αν αποφασίσεις πάνω σ' αυτό μια για πάντα, μπορείς να κατακτήσεις ολόκληρο τον κόσμο. Η γεμάτη αγάπη ταπείνωση είναι μια τρομερή δύναμη: είναι το πιο δυνατό απ' όλα τα πράγματα και δεν υπάρχει τίποτε άλλο σαν κι αυτή". 

Πράγματι, η γεμάτη αγάπη ταπείνωση είναι μια τρομερή δύναμη· όποτε θυσιάζουμε κάτι ή υποφέρουμε όχι μ' αίσθηση επαναστατικής πίκρας, αλλά με τη θέλησή μας και από αγάπη, αυτό μας κάνει πιο δυνατούς κι όχι πιο αδύνατους.

 Αυτό σημβαίνει προπάντων στην περίπτωση του Ιησού Χριστού για να μιλήσουμε και θεολογικά. «Η αδυναμία του ήταν από δύναμη», λέει ο άγ. Αυγουστίνος. Η δύναμη του Θεού φαίνεται όχι τόσο πολύ μέσα στη δημιουργία του κόσμου ή μέσα στα θαύματά του, όσο στο γεγονός ότι από αγάπη ο Θεός «εκένωσεν εαυτόν» (Φιλ. 2,7), πρόσφερε τον εαυτό του, με γενναιόδωρη αυτοδιάθεση, με τη δική του ελεύθερη εκλογή συγκατανεύοντας να υποφέρει και να πεθάνει. Κι αυτό το άδειασμα του εαυτού είναι συνάμα μία πλήρωση: η κένωση είναι πλήρωση. Ο Θεός δεν είναι ποτέ τόσο δυνατός, όσο όταν βρίσκεται στην έσχατη αδυναμία.

Η αγάπη και το μίσος δεν είναι απλώς υποκειμενικά συναισθήματα που επηρεάζουν το εσωτερικό σύμπαν αυτών που τα αισθάνονται, αλλά είναι και αντικειμενικές δυνάμεις που αλλάζουν τον κόσμο έξω από μας. Αγαπώντας ή μισώντας τον άλλο, τον κάνω, ως ένα σημείο, να γίνει αυτό που εγώ βλέπω μέσα του. Όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για τις ζωές όλων γύρω μου, η αγάπη μου είναι δημιουργική, έτσι όπως το μίσος μου είναι καταστροφικό. Κι αν αυτό αληθεύει για τη δική μου αγάπη, αληθεύει σε ασύγκριτα μεγαλύτερη έκταση για την αγάπη του Χριστού.