Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Ο ιδανικός άνθρωπος βρίσκεται μέσα μας

Για λίγο κουράγιο για σας που διαβάζετε πολύ και συχνά βλέπω στα μάτια σας πως χάνετε το θάρρος σας...  για την Γ΄Λυκείου...


«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
»
Κ.Π. Καβάφης

Μέσα μας βρίσκονται οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες όταν ξεκινάμε για την Ιθάκη μας, όταν ξεκινάμε για το θαυμάσιο ταξίδι της ζωής. Μέσα από τη δική μας ψυχή ξεπηδούν 
τα εμπόδια που ανυπέρβλητα φαντάζουν και μας τρομοκρατούν. 
Λαιστρυγόνες ανθρωποφάγοι οι ανασφάλειές μας, Κύκλωπες απειλητικοί τα αρνητικά μας συναισθήματα απαξιώνουν τη μέρα μας. 
Ναι, τη μέρα μας, αφού το ταξίδι αυτήν αφορά. 
Την κάθε μας μέρα που είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. 
Την κάθε στιγμή της ζωής μας που μας καλεί να την απολαύσουμε, 
με τη χαρά ή τη λύπη της, 
με τις αντιξοότητες ή τις ευκολίες. 
Κάθε στιγμή που είναι δική μας, 
μας καλεί να τη ζήσουμε αληθινά 
και ουσιαστικά να την απολαύσουμε.
Σαν βγαίνουμε στον πηγαιμό προς τη δική μας Ιθάκη, 

τα μόνα εμπόδια που θα συναντήσουμε είναι αυτά που εμείς γεννάμε. 
Έχουν τη θλιβερή μορφή του φθόνου, 
την ασχήμια της μιζέριας, 
το γκρίζο χρώμα της απαισιοδοξίας, 
την εφιαλτική φιγούρα της απελπισίας. 
Μέσα μας βρίσκονται τα μυθικά τέρατα που μαυρίζουν τη ζωή μας.
Μέσα μας όμως είναι και η δύναμη να τα αντιμετωπίσουμε. 


Μια απόφαση χρειάζεται. 
Ένα πλατύ χαμόγελο και μια απόφαση. 
Θα χαρώ της ζωής μου το ταξίδι, 
θα πετάξω από μέσα μου φοβίες, 
συμπλέγματα, ανασφάλειες και θα χαρώ. 
Στα δύσκολα θα αντιτάσσω τη θέλησή μου, 
στα άδικα τον ανθρωπισμό μου, 
στα άτιμα την καθαρή μου σκέψη, 
στα άσχημα την ομορφιά του ιδανικού ανθρώπου, 
που σταθερά όλο και σχηματοποιείται μέσα μου.

Ναι, μέσα μας βρίσκεται ο άνθρωπος αυτός, 

μόνο που τον κρατά σε ύπνωση το τραγούδι των σειρήνων, 
των δικών μας απατηλών σειρήνων. 
Μέσα μας βρίσκεται, μόνο που στη λήθη τον αφήσαμε, 
τον ξεχάσαμε, 
επιτρέψαμε να τον σκεπάσουν οι θόρυβοι 
και οι απόηχοι του ανερμάτιστου περίγυρου, 
τον καλύψαμε με γυαλιστερά κουρέλια του συρμού 
και κάπου σε μια γωνιά χωμένο τον κοιμίσαμε. 
Και είναι αυτός που γνωρίζει το δίκιο, 
είναι αυτός που προστατεύει τους αδύνατους, 
είναι αυτός που ξέρει να αγαπά, 
που προσφέρει χωρίς ανταλλάγματα, 
που κάνει κάθε δύσκολο αγώνα πανηγύρι, 
που θέλγεται από τα ουσιώδη, 
που ερωτεύεται το καλό και το όμορφο, 
που σταθερή κρατά την πορεία με πυξίδα αλάνθαστη το μυαλό και την καρδιά του.

Εμείς γι αλλού κινήσαμε και ακριβώς εκεί σκοπεύουμε να πάμε. Βάλαμε πλώρη για μια Ιθάκη και εκεί κάποτε θα φτάσουμε, 

και, πιστέψτε με αξίζει τον κόπο, 
αφού εκεί θα φτάσει ένας άλλος εαυτός μας, 
ο ιδανικός μας εαυτός, 
όπως αποκαλύφθηκε και, κατά το δυνατόν, 
τελειώθηκε στη διάρκεια της θαυμάσιας διαδρομής.
 www.hamomilaki.gr 

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Συνεπιβάτες στο πλοίο της ζωής

Μία διδακτική ιστορία εν όψει Χριστουγέννων...


Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!

Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ....
ανακοινώσει το φοβερό νέο!
 -  Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:
"Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:
"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα".

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Και το βόδι απάντησε:
"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου!"

Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη.

Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι... Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.

Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες…

Έτσι ο αγρότης «έσφαξε την κότα» για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!

Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο.

Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να «σφάξει το γουρούνι».

Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλίτωσε! Πέθανε! Στην κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.

Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να «σφάξει το βόδι».

Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν'-έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη...

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ:
Χάσαμε την ανθρωπιά μας. και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας...!
Όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο.
Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ' αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή.
Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας.
Eίμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος.
Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο...

ΤΕΛΙΚΑ
Εμείς είμαστε τα ποντικάκια..
Εμείς όμως είμαστε και οι κότες..
Εμείς και τα γουρούνια.
Εμείς και τα βόδια.
Δεν είναι αδύνατον να γελάμε, αν δεν γελάει ολόκληρη η γειτονιά.

Καλή χρονιά σε όλους...

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ


Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Μία διδακτική ιστορία για την τυπολατρία και τον ψεύτικο ευσεβισμό

Ἡ Παναγία καὶ ὁ κλόουν




Ὁ Πέτρος Γκουερὲν ἦταν σπουδαῖος κλόουν. Τὰ χρόνια ὅμως πέρασαν, γέρασε καὶ δὲν ἔβρισκε πιὰ δουλειά.

Ἀπελπισμένος καὶ γιὰ νὰ μὴ πεθάνει τῆς πείνας, πῆρε τὸ δρόμο γιὰ ἕνα μοναστήρι ἀφιερωμένο στὴν Παναγία. Ἴσως οἱ καλόγεροι νὰ τὸν φιλοξενοῦσαν γιὰ λίγο.

Πραγματικά, ὁ ἡγούμενος τὸν κράτησε ἐκεῖ, γιὰ νὰ κάνει κάποιο θέλημα. Ὁ Πέτρος χάρηκε. Κι ἤθελε νὰ εὐχαριστήσει τὴν Παναγία γι' αὐτό. Δὲν ἤξερε ὅμως γράμματα, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ διαβάζει στὰ μεγάλα βιβλία καὶ νὰ τῆς ψέλνει ὕμνους, ὅπως οἱ καλόγεροι.

Ἀλλὰ κάτι σκέφτηκε νὰ κάνει κι αὐτός... Κι ἕνα μεσημέρι, ποὺ οἱ καλογέροι ἡσύχαζαν στὰ κελιά τους, ὁ Πέτρος χάθηκε. Ὁ ἡγούμενος, θέλοντας νὰ τὸν στείλει σὲ κάποιο θέλημα, ἔψαξε νὰ τὸν βρεῖ. Τὸν γύρεψε παντοῦ μὰ δὲν φαινόταν πουθενά. Κάποια στιγμὴ πέρασε καὶ μπροστὰ ἀπ' τὴ δυτικὴ πόρτα τῆς ἐκκλησίας κι ἀπ' τὸ μεγάλο τζάμι της ἔριξε μία γρήγορη ματιὰ μέσα στὴν ἐκκλησία. Καὶ τί νὰ δεῖ! Ὁ Πέτρος ἦταν μπρὸς στὴ μεγάλη εἰκόνα τῆς Παναγίας κι ἔκανε τοῦμπες καὶ χίλια δύο ἀκροβατικά. Μιὰ περπατοῦσε μὲ τὰ χέρια, μιὰ ἰσορροποῦσε μόνο πάνω στὸ ἕνα χέρι, μιὰ κυλοῦσε στηριγμένος στὶς ἄκρες τῶν ποδιῶν καὶ τῶν χεριῶν σὰν τροχός.

Ὁ ἡγούμενος ἀναστατώθηκε ἀπ' αὐτὰ ποὺ ἔβλεπε. Τὰ πέρασε γιὰ μεγέλη ἀσέβεια κι ἦταν ἕτοιμος νὰ τοῦ βάλει τὶς φωνές. Ἦταν ἀκριβῶς ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ Πέτρος, ἀκουμπώντας μόνο πάνω στὸ κεφάλι του, ἔπαιζε στὰ πόδια του, τὰ γυρισμένα πρὸς τὰ πάνω, τὸ παλιό του μπαστούνι τῶν κλόουν. Κι εἶχε ἀναψοκοκκινίσει τὸ γέρικο πρόσωπό του κι εἶχαν φουσκώσει οἱ φλέβες τοῦ λαιμοῦ του καὶ ποτάμι ἔτρεχε ὁ ἱδρώτας ἀπὸ τὸ μέτωπό του.

Ἕτοιμος ἦταν νὰ τοῦ βάλει τὶς φωνὲς ὁ ἡγούμενος. Μὰ ἐκείνη τὴ στιγμὴ τοῦ φάνηκε πὼς εἶδε τὴν Παναγία ἐκεῖ ἀπὸ τὴ μεγάλη εἰκόνα ν' ἁπλώνει τὸ χέρι της, νὰ σκύβει καὶ μὲ τὴν ἄκρη τοῦ μανδύα της νὰ σκουπίζει τὸν ἱδρώτα ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Πέτρου. Ἀνατριχίασε ὁ ἡγούμενος. Γονάτισε, σταυροκοπήθηκε καὶ ψιθύρισε τρέμοντας: " Συγχώρεσέ με, Παναγία μου. Ἐσὺ ξέρεις ποιὸς σὲ τιμᾶ καὶ σὲ δοξάζει καλύτερα ..."

ΠΑΝΑΓΙΑ - Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

.
Αυτή είναι η αρχαιότερη σωζόμενη αγιογραφία της Παναγίας, που χρονολογείται περίπου στο 150 μετά Χριστόν! Βρίσκεται στη Ρώμη, στην κατακόμβη της Αγίας Πρίσκιλλα (Priscilla), στην οδό Salaria.

Η εικόνα αναπαριστά την Προσκύνηση των μάγων ή τον Ευαγγελισμό και παρουσιάζει την Παναγία με τον Χριστό νήπιο στην αγκαλία της (Παναγία Βρεφοκρατούσα).

Η πιό παλιά σωζόμενη έκφραση της Χριστιανικής αγιογραφίας, βρίσκεται στους τοίχους των Χριστιανικών κατακομβών της Ρώμης.

OSTROV - TO ΝΗΣΙ

Μία εξαιρετική ταινία - πρόταση για προβληματισμό. Αναφέρεται στην αναγκαιότητα ύπαρξης της συνείδησης, η οποία επιτρέπει στον κόσμο να βρίσκει την ισορροπία του. Ο θεατής αυτής της ταινίας είναι ο βασανισμένος άνθρωπος που δεν έχασε την ελπίδα να βρει το νόημα της ζωής.

Η ιερότητα του μυστηρίου του γάμου

Μία ενδιαφέρουσα ανάλυση για το μυστήριο του γάμου.Εύχομαι να βρείτε το χρόνο να το παρακολουθήσετε.